Я жадаў бы распавесці пра гэту кнігу. Падрабязна, але не думаю што гэта трэба. Мне жадалася б перадаць уся тая роспач, што выпрабоўвае галоўны герой, усе яго пакуты і пакуты. Але я не змагу.
     Сюжэт стандартны, сын жадае пазнаць праўду пра бацьку. Ну што ў гэтым дрэннага? А тое, што бацька яго Харальд Крывапівец... ну чтож, і не такое бывае. Вось, да прыкладу, у некаторых бацькі: Іван-Дурань, Жору-Жиртрест, Ванна-Лысы... увогуле бывае.
     Сын сышоў з племя, якое дало прытулак яго з маленства, але ў якім яго баяліся, з-за бацькі і страшных гісторый, што пра яго сказывали, бо ён - чараўнік.
     Хлопец заблытаўся. А калі ён з лесу выйшаў у вялікі свет, дзе досыць Уладароў - Чараўнікоў, магічных істот, і богаў. Ён проста зваръяцеў.
     Ад бацькі яму перапала пара рэчаў, як ён думаў, а менавіта непадуладны магіі ва ўсіх яе праявах, непаражальнасць і хуткая рэгенерацыя цягліцавых і іншых тканін. А яшчэ ён вельмі хутка вучыўся, і навучыўся валодаць мячом, скакаць на каню, і іншым важным для найміта рэчам.
     Жыццё сваю ён пачаў з таго, што стаў наёмным забойцам на чараўнікоў. З-за сваёй нянавісці і апантанасці, забіваць у яго атрымлівалася вельмі добра. Нашмат лепш, чым кахаць ці жыць паўнавартасным чалавечым жыццём.
     Як і бацькі, яго імем было Харальд, як і ў бацькі, у яго былі белыя, амаль сівыя валасы, яго цела было такім жа, як і ў бацькі. Але толькі адна рэч была не такі - вочы. Бацька Харальда Малодшага меў белыя, падобныя лёду вока, у Харальда Малодшага ж, вочы былі колеры цёмнай зеляніны, нібы ряска на паверхні вадаёма. Але яны гэтак жа маглі выклікаць страх, і пагарда, а яшчэ, нянавісць. І апошняе яны рабілі ўсё часцей і часцей.
     У сваіх пошуках, Харальд адкрывае вельмі шмат дзіўнага і цікавага. Ён знаходзіць храмы богаў папярэдняга пакалення. Ён знаходзіць смерць сваім сябрам, і свой радавы, спалены замак. Усё яго вандраванне, гэта суцэльны боль, і сумневы, невыразнасць сітуацыі ўвесь час трымае яго ў напрузе. Яны высільвае сябе і дае іншым кіраваць сабой, сам таго не заўважаючы.
     Момант, калі ён вырашыў пазбавіцца ад сваёй самай страшнай заганы, стаў вырашальным момантам у жыцці Харальда Малодшага. Але выйшла ўсё не так, як жадалася б. Зусім не так.
     Харальд караў смерцю сваё каханне.
     Сам, сваімі рукамі. Ён прынёс яе ў ахвяру, богу, які гуляў ім, як дзіця гуляе лялькай.
     Незнарок адрываючы ручкі, ножкі, а часам і галаву. Нават не шкадуючы пра гэта, і не спрабуючы прышыць іх зваротна.

     "...Ён паспрабаваў заплакаць, але не змог. Нібы вочы высахлі, а замест іх уставілі мёртвыя шкляныя шарыкі, якія не ў сілах спарадзіць ніводнай слязінкі.
     Пачуцці адрынулі, і нетутэйша разуменне: яму больш няма чаго губляць. Усё, каго ён кахаў, мёртвыя, а за сябе баяцца дурное. Бог аблічыўся, пазбавіўшы яго ўсяго і паставіўшы на край прорвы.
     Загнаныя ў кут больш усяго небяспечныя...."

Написано гэта Wizzle, ад нядзелі, 16 сакавіка 2003 г.